Bybelleesrooster – Dag 268

₂“So seker as God leef, Hy wat my reg van my af weggeneem het,

die Almagtige wat my die bitter lyding aangedoen het:

₃so lank as daar lewe in my is,

so lank as die asem van God in my is,

₄sal ek niks sê wat verkeerd is nie

en sal daar geen onwaarheid uit my mond kom nie.

₅Daarom kan ek nooit toegee dat julle reg het nie:

tot my dood toe sal ek volhou dat ek onskuldig is.

₆Ek bly daarby dat ek reg het, ek sal daarvan nie afsien

en my my lewe lank daaroor verwyt nie.

₇Mag dit met my vyande gaan soos met die goddeloses,

met my teëstanders soos met dié wat onreg doen.

₈Watter hoop het die godlose as sy lewe afgesny word,

as God sy lewe opeis?

₉Sal God sy hulpgeroep hoor

as rampe hom oorval?

₁₀Vind hy vreugde in die Almagtige?

Roep hy God altyd weer aan?

₁₁Ek wil julle iets leer

oor die mag van God;

wat by die Almagtige is,

sal ek nie verberg nie.

₁₂Julle het dit tog almal al gesien,

waarom dan die sinlose gepraat?

₁₃“Dit is die lot wat God uitmeet vir die goddeloses,

dit is wat die geweldenaars ontvang van die Almagtige.

₁₄Hoe baie hulle kinders ook al is,

hulle is vir die swaard bestem,

hulle nakomelinge sal altyd honger ly.

₁₅Dié wat van hulle oorbly, sal deur die pes verteer word,

en hulle weduwees sal nie oor hulle treur nie.

₁₆Al hoop hulle hulle geld op soos stof,

en al is hulle klere so volop soos klei,

₁₇wat hulle bymekaargemaak het,

sal deur die regverdiges gedra word,

en onskuldiges sal die goddeloses se geld onder mekaar verdeel.

₁₈Die goddelose se huis is tydelik, soos 'n kokon vir 'n mot,

soos 'n skerm wat deur 'n wagter gebou is.

₁₉Die goddelose gaan slaap as ryk man,

maar hy doen dit nie weer nie:

as hy sy oë oopmaak, is alles weg.

₂₀Die angs oorval hom soos 'n vloed,

'n orkaan voer hom weg in die nag.

₂₁Die oostewind lig hom op, en weg is hy,

dit waai hom weg uit sy plek.

₂₂Dit storm op hom af sonder genade,

hy moet vlug vir die geweld van die wind.

₂₃Die wind klap sy hande van blydskap

terwyl hy die goddelose uit sy plek wegblaas.”

₁“Daar is 'n plek waar silwer uitgehaal word,

'n plek waar goud gesmelt word.

₂Yster word uit die grond gehaal

en koper word uit erts gesmelt.

₃Die mens maak 'n einde aan die donker,

hy soek erts in die diepste plekke, in die donkerste hoeke.

₄Hy grawe 'n skag waar niemand woon nie,

op plekke waar niemand kom nie,

ver van mense af hang hy en swaai hy.

₅Die aarde waaruit die voedsel kom,

word daar onder oopgebreek met vuur.

₆Uit die klip van die aarde kom saffier,

ook korreltjies goud.

₇Geen roofvoël ken daardie pad nie,

die oog van 'n valk kan dit nie sien nie,

₈roofdiere loop nie daar nie,

die leeu gaan nie daarlangs nie.

₉“Die mens bewerk die harde rots met sy hande,

hy keer die dieptes van die berge om,

₁₀hy grawe gange deur die rots,

sy oog sien al die skatte,

₁₁hy stop waterare toe

en bring verborge dinge aan die lig.

₁₂Maar die wysheid, waar word dié gevind,

waar is die woonplek van die insig?

₁₃Die mens ken nie die waarde daarvan nie,

en dit word nie in die land van die lewendes gevind nie.

₁₄Die diep waters sê: ‘Dit is nie in my nie,’

die see sê: ‘By mý is dit nie!’

₁₅Goud kan dit nie koop nie,

sy waarde kan nie in silwer afgeweeg word nie.

₁₆Daarvoor kan nie betaal word met die goud van Ofir

of met kosbare oniks en saffier nie;

₁₇goud en glas kom nie daarby in waarde nie,

vir voorwerpe van fyn goud kan 'n mens dit nie ruil nie.

₁₈Koraal en kristal word nie eers gereken nie,

wysheid is baie meer werd as pêrels.

₁₉Topaas uit Kus kom nie daarby in waarde nie,

selfs met suiwer goud kan jy nie daarvoor betaal nie.

₂₀Die wysheid, waar kom dit vandaan?

Waar is die woonplek van die insig?

₂₁Dit is verborge vir al wat lewe,

weggesteek selfs vir die voëls in die lug.

₂₂Die onderwêreld en die dood sê:

‘Ons het maar net 'n gerug daaroor gehoor.’

₂₃Net God weet hoe die pad daarheen loop,

net Hy ken die woonplek van die wysheid,

₂₄want Hy sien die verste eindes van die aarde,

Hy aanskou alles onder die hemel.

₂₅Toe Hy die krag van die wind bepaal het

en die waters uitgemeet het,

₂₆toe Hy vir die reën reëls gemaak het

en 'n pad vir die weerlig aangewys het,

₂₇toe het Hy die wysheid gesien en daarvan vertel,

toe het Hy dit vasgestel en deurvors.

₂₈En Hy het vir die mens gesê:

Om die Here te dien, dit is wysheid,

om die kwaad te vermy, dit is insig.”

₂“Kon dit maar weer met my gaan soos lank gelede,

soos in die dae toe God nog sy hand oor my gehou het,

₃toe sy lig beskermend oor my geskyn het

en my pad in die donker verlig het.

₄Dit was die beste jare van my lewe

toe ek nog 'n vertroueling van God was.

₅Toe was die Almagtige by my

en my kinders rondom my.

₆Ek het oral voorspoed geniet:

volop dikmelk en strome olyfolie.

₇Wanneer ek na die stadspoort toe gegaan het,

my plek op die stadsplein gaan inneem het,

₈het die jongmanne opsy gestaan as hulle my sien,

het die ou manne eerbiedig opgestaan.

₉Die leiers het stilgebly,

hulle het nie gepraat nie.

₁₀Die vernames het nie 'n woord gesê nie,

hulle het uit eerbied geswyg.

₁₁Dié wat van my gehoor het, het goed van my gepraat,

dié wat my gesien het, het my geprys

₁₂omdat ek die armes gered het wat om hulp roep,

die weeskind en dié wat geen helper het nie.

₁₃Die man wat met ondergang bedreig was,

het my vir sy redding gedank,

en ek het die hart van die weduwee bly gemaak.

₁₄Ek het reg en geregtigheid laat geskied;

vir my was dit vanselfsprekend,

so vanselfsprekend as om klere aan te trek.

₁₅Ek was oë vir die blindes

en voete vir die kreupeles,

₁₆ek was 'n vader vir die armes,

ek het selfs onbekendes se regsaak behartig.

₁₇Ek het die mag van dié wat onreg doen, gebreek,

ek het die prooi uit hulle tande weggeruk.

₁₈Daarom het ek gedink:

ek sal eendag sonder sorge sterf in my eie huis,

my lewensdae sal meer wees as wat daar sand is,

₁₉ek sal wees soos 'n boom met sy wortels by die water

en elke môre dou op sy takke,

₂₀ek sal altyd nuwe krag hê,

ek sal my man kan staan.

₂₁Mense het vol verwagting na my geluister,

hulle het in spanning gewag op my raad.

₂₂Nadat ek gepraat het, het hulle niks gesê nie,

hulle het my woorde ingedrink,

₂₃hulle het daarop gewag soos op 'n reënbui,

hulle het daarna gesmag soos na die laat reëns.

₂₄Ek was vriendelik met hulle

toe hulle geen hoop meer gehad het nie,

my goedgesindheid het verhoed dat hulle ondergaan.

₂₅Ek het hulle die koers gewys,

ek was hulle leier,

ek was tussen hulle soos 'n koning tussen sy soldate,

soos een wat treurendes troos.”

₁“Maar nou lag hulle vir my, mense wat jonger is as ek,

mense wie se vaders ek nie werd geag het

om saam met die honde

my kleinvee op te pas nie.

₂Buitendien, wat sou hulle vir my kon beteken?

Hulle is tot niks in staat nie:

₃hulle is uitgeteer deur gebrek en honger,

hulle kou snags aan droë stokke in die dorre woestyn;

₄hulle pluk aan brakbossies en struike,

die wortels van die besembos is vir hulle kos;

₅hulle is uitgestoot uit die gemeenskap,

daar word op hulle geskel soos op diewe;

₆hulle woon in die beddings van spruite,

in gate in die grond en tussen die rotse;

₇hulle balk soos wildedonkies tussen die struike,

hulle soek skuiling in die bossies;

₈hulle is mense sonder verstand, sonder eer,

uitgedryf uit die land.

₉“En nou sing hulle liedjies oor my

en word ek deur hulle bespot.

₁₀Hulle verafsku my en wil niks met my te doen hê nie,

dit is vir hulle niks om my in die gesig te spoeg nie.

₁₁God het my weerloos gemaak, hulpeloos;

mense behandel my nie meer met eerbied nie.

₁₂Die gespuis val my goedsmoeds aan,

hulle stamp my onderstebo,

hulle bewerk my ondergang,

₁₃hulle breek my lewenspad op,

hulle kry dit reg om my te vernietig

sonder dat iemand hulle help.

₁₄Soos deur 'n wye bres kom hulle aan,

kom hulle tussen die puinhope deur aangestorm,

₁₅en ek word deur angs oorval;

my aansien het soos wind weggewaai,

my hoop op uitkoms het soos 'n wolk verdwyn.

₁₆“Nou is daar geen hoop meer vir my nie,

ondergang staar my elke dag in die gesig.

₁₇Elke nag skiet pyne deur my liggaam,

knaagpyne wat nie end kry nie.

₁₈Deur die groot geweld van God hang my klere vormloos aan my,

word ek gewurg soos deur 'n boordjie om my nek.

₁₉Hy gooi my in die modder asof ek stof en as is.

₂₀Ek roep na U om hulp, maar U antwoord my nie.

Hier staan ek, maar U steur U nie aan my nie.

₂₁U draai U teen my met u geweld,

U val my aan met mag.

₂₂U tel my op en laat die wind my wegwaai,

U ruk my heen en weer in u stormwind.

₂₃Ek weet dat U my bestem vir die dood,

die plek waar alle mense saamkom.

₂₄Sal ek hier van my puinhoop af dan nie my hand uitsteek om hulp nie?

Sal ek in my ondergang nie om hulp roep nie?

₂₅Het ek nie trane gestort vir dié wat swaarkry nie,

het ek nie meegevoel betoon met die armes nie?

₂₆Ek het toe die goeie verwag, maar rampe het my getref,

ek het uitgesien na lig, maar donker het my oorval.

₂₇Dit kook in my, ek kom nie tot rus nie,

dae vol swaarkry bly my inwag.

₂₈Ek het swart geword, maar nie van sonbrand nie.

So staan ek hier tussen julle en roep om hulp.

₂₉Al broers wat ek het, is die jakkalse;

al vriende wat ek het, volstruise.

₃₀Oor my hele lyf het my vel swart geword,

ek gloei van die koors.

₃₁Al wat vir my oorbly, is 'n treurlied op die lier,

'n lied van trane op die fluit.”