1“Is dwangarbeid nie 'n sterfling
se lot op aarde nie?
Is sy dae nie maar die dae
van 'n dagloner nie?
2Soos 'n slaaf smag hy na skaduwee;
soos 'n dagloner wag hy vir sy loon.
3So het leë maande my erfdeel geword,
en is nagte van teenspoed aan my toegewys.
4As ek gaan lê, dink ek,
Wanneer kan ek opstaan? –
maar die aand sleur voort.
Ek is sat van rusteloos wees,
tot die oggendskemer.
5My liggaam is oortrek
van maaiers en 'n kors stof;
my vel het verhard en dit bars oop.
6My dae is vinniger as 'n wewersklos –
dit kom tot 'n einde sonder hoop.
7Dink daaraan dat my lewe maar 'n asem is;
my oë sal nie weer iets goeds sien nie.
8Die oog van die Een wat na my kyk,
sal my nie sien nie.
U oë sal op my gerig wees,
maar ek sal nie daar wees nie.
9'n Wolk raak tot niet en gaan weg;
so is iemand wat na die •doderyk afdaal –
hy kom nie weer na bo nie.
10Hy keer nie weer terug na sy huis nie;
sy plek ken hom nie meer nie.
11“Op my beurt sal ek my mond nie hou nie.
Ek wil praat uit die benoudheid van my gees;
ek wil kla uit die bitterheid van my siel!
12Is ek die see of 'n seemonster,
dat U 'n wag oor my aanstel?
13As ek dink
my slaapbank sal my troos,
my slaapplek sal my klagte help verlig,
14dan verskrik U my deur drome,
deur naggesigte ontstel U my,
15sodat ek versmoring verkies,
die dood verkies bo hierdie liggaam van my.
16Ek gee oor;
ek sal nie vir altyd leef nie.
Laat my met rus,
want my dae is net 'n asemteug!
17“Wat is 'n sterfling,
dat U hom so belangrik ag,
dat U aan hom aandag gee,
18hom elke môre besoek,
hom elke oomblik toets?
19Hoe lank nog gaan U nie
van my af wegkyk nie,
gaan U my nie alleen laat nie –
net tot ek my speeksel ingesluk het?
20Het ek gesondig?
Wat het ek U aangedoen,
Bewaker van mense?
Waarom stel U my as 'n teiken vir U op?
Het ek vir U 'n las geword?
21Waarom vergewe U nie my oortreding nie,
skeld U nie my sondeskuld kwyt nie?
Want binnekort sal ek in die stof lê;
U sal op die uitkyk wees vir my,
maar ek sal nie daar wees nie.”
