JOB 17

₁MY gees is verward, my dae is uitgeblus, die graf wag op my.

₂Waarlik, bespottinge is my deel, en op hulle getwis moet my oog rus.

₃GEE tog 'n pand, staan borg vir my by U; wie anders sal vir my borgskap verleen?

₄Want U het húlle hart gesluit vir verstand; daarom sal U hulle nie laat triomfeer nie.

₅Hy wat vriende aanklaag vir 'n buitaandeel — die oë van sy kinders sal versmag.

₆Maar Hy het my 'n spreekwoord vir die mense gemaak, en ek moet iemand wees wat hulle in die gesig spuug.

₇Daarom het my oog dof geword van verdriet, en al my lede is soos 'n skaduwee.

₈Die opregtes is daaroor ontsteld, en die onskuldige kom teen die goddelose in opstand.

₉Nogtans hou die regverdige vas aan sy weg, en die wat rein van hande is, neem toe in krag.

₁₀MAAR, kom maar altyd weer aan, julle almal! 'n Wyse vind ek onder julle tog nie.

₁₁My dae is verby, my planne tot niet, die wense van my hart.

₁₂Van die nag maak hulle 'n dag; lig, sê hulle, is naby vanweë die duisternis.

₁₃As ek hoop op die doderyk as my huis; in die duisternis my bed uitsprei,

₁₄die grafkuil toeroep: My vader is jy; die wurms: My moeder en my suster,

₁₅waar is dan my verwagting? Ja, my verwagting, wie ontdek dit?

₁₆Na die grendels van die doderyk sal dit neerdaal, wanneer daar tegelykertyd rus is in die stof.