1 Makkabeërs 6

₁Koning Antiogus het deur die noordelike provinsies gereis en gehoor dat Elimaïs, 'n stad in Persië, bekend was vir sy rykdom van silwer en goud. ₂Die heiligdom in dié stad was baie ryk. Daar was goue harnasse, borsplate en wapens wat Filippus se seun Aleksander, die koning, die Macedoniër, wat heel eerste oor die Grieke regeer het, daar agtergelaat het. ₃Hy het vertrek en probeer om die stad in te neem en te plunder, maar hy kon nie, want sy plan het aan die inwoners van die stad bekend geword. ₄Hulle het hom in die geveg teengestaan. Hy het gevlug en met groot droefheid daarvandaan vertrek en na Babilon teruggekeer. ₅Daar het toe iemand na Persië gekom en aan hom rapporteer dat die leërafdelings wat die land van Juda ingeval het, op die vlug geslaan het, ₆en dat Lisias, een van die voorste vegters, eers met 'n sterk leërmag uitgetrek het, maar voor die Judeërs omgedraai het, en dat die Judeërs versterk is met wapens, voorrade en die groot hoeveelheid oorlogsbuit wat hulle by die verslane leërafdelings geneem het, ₇en dat hulle die gruwel wat hy op die altaar in Jerusalem gebou het, afgebreek het, en die heiligdom met hoë mure omring soos dit vantevore was, asook sy stad Bet-Sur. ₈Toe die koning hierdie nuus hoor, was hy verbysterd en uiters geskok. Hy het op sy bed neergeval en siek van verdriet geword omdat dinge nie vir hom uitgewerk het soos hy beplan het nie. ₉Hy het baie dae daar gelê, want groot verdriet het hom bly oorweldig en hy het besef dat hy besig was om dood te gaan. ₁₀Toe het hy al sy Vriende geroep en vir hulle gesê: “Die slaap wyk uit my oë en my hart het ineengestort van bekommernis. ₁₁Ek het vir myself gesê, ‘Hoe het ek in hierdie vloedgolf van benoudheid beland waarin ek my nou bevind, want ek was goedhartig en geliefd toe ek die mag gehad het.’ ₁₂Maar nou onthou ek die kwaad wat ek in Jerusalem gedoen het; ek het al die silwer- en goue voorwerpe wat in die stad was, gevat en sonder rede soldate gestuur om die inwoners van Juda uit te wis. ₁₃Ek besef nou dat dié ellendes my om hierdie rede getref het. En kyk, ek vergaan van groot droefheid in 'n vreemde land.” ₁₄Hy het toe vir Filippus, een van sy Vriende, ontbied en hom oor sy hele koninkryk aangestel. ₁₅Hy het aan hom sy kroon, sy lang stola en sy ring gegee met die doel om sy seun Antiogus op te voed en voor te berei om koning te word. ₁₆Koning Antiogus het daar in die honderd-nege-en-veertigste jaar gesterf. ₁₇Lisias het verneem dat die koning gesterf het en het sy seun Antiogus, wat hy van jongs af grootgemaak het, aangestel as koning en hom Eupator genoem.

₁₈Die mense van die vesting het Israel rondom die heiligdom vasgekeer, hulle aanhoudend skade probeer berokken en die heidennasies probeer versterk. ₁₉Judas het besluit om hulle te vernietig en het die hele volk bymekaargeroep om hulle te beleër. ₂₀Die volk het byeengekom en die vesting in die honderd-en-vyftigste jaar beleër, en katapulte en oorlogswerktuie gemaak. ₂₁Van hulle het uit die beleg ontsnap en sommige van die goddeloses uit Israel het by hulle aangesluit. ₂₂Hulle gaan toe na die koning en sê: “Hoe lank nog sal u nie reg laat geskied nie, en nie ons broers wreek nie? ₂₃Ons was immers tevrede om u vader te dien, om volgens sy voorskrifte te leef en sy opdragte te gehoorsaam. ₂₄Ons volk het mos die vesting beleër en hulleself van ons vervreem. Verder het hulle almal van ons vir wie hulle gevind het, doodgemaak en ons erfporsies geplunder. ₂₅Hulle het nie net vir ons aangeval nie, maar ook al die aangrensende gebiede. ₂₆En kyk, hulle het op hierdie dag die vesting in Jerusalem beleër om dit in te neem. Hulle het ook die heiligdom en Bet-Sur versterk. ₂₇As u hulle nie vinnig voorspring nie, sal hulle nog groter dinge doen as dit, en u sal nie in staat wees om hulle te keer nie.”

₂₈Toe die koning dit hoor, was hy woedend, en hy het al sy Vriende, die aanvoerders van sy leërmag en die aanvoerders van die perderuiters bymekaargeroep. ₂₉Leërmagte huursoldate het vanuit ander koninkryke en die eilande van die seë na hom toe gekom. ₃₀Sy leërmagte het bestaan uit honderdduisend voetsoldate, twintigduisend perderuiters en twee-en-dertig olifante wat gewoond was aan oorlog. ₃₁Hulle het deur Idumea gekom, Bet-Sur beleër en baie dae lank geveg en oorlogswerktuie gebou. Maar die Judeërs het uitgekom, die oorlogswerktuie aan die brand gesteek en dapper geveg. ₃₂Judas het van die vesting af vertrek en kamp opgeslaan in Bet-Sagaria, teenoor die kamp van die koning. ₃₃Die koning het toe vroeg in die oggend opgestaan en vinnig sy kamp met die pad langs na Bet-Sagaria verskuif. Die leërmagte het vir die oorlog gereedgemaak en op trompette geblaas. ₃₄Hulle het vir die olifante rooiwyn en swartmoerbeisap gewys om hulle aan te hits tot die geveg ₃₅en die diere onder die linies verdeel. By elke olifant het hulle 'n duisend man opgestel, geklee in ysterharnasse en met bronshelms op hulle koppe, met vyfduisend uitgesoekte ruiters aan elke olifant toegewys. ₃₆Hulle was voor die tyd reeds oral waar die dier was, en waar hy ook al gegaan het, het hulle saamgegaan en nie van hom af weg beweeg nie. ₃₇Op die olifante was sterk beskermende skuttorings van hout wat met tuie op elke dier vasgegord was, en op elkeen was vier sterk manne wat van hulle af geveg het, en sy Indiër. ₃₈Hy het die res van die perderuiters aan elke kant van die twee flanke van die leërafdeling opgestel om aan te val terwyl hulle self deur die linies beskerm word. ₃₉En toe die son op die skilde van goud en brons geskyn het, het dit teen die berge weerkaats en met die glans van helder vuurfakkels geskyn. ₄₀'n Sekere deel van die koning se leërafdeling was op die berghoogtes ontplooi en ander dele op die vlaktes, en hulle het doelgerig en ordelik vorentoe beweeg. ₄₁Almal wat die geluid van die menigte, hulle opmars en die gekletter van hulle wapens gehoor het, het gebewe, want die leërafdeling was baie groot en sterk.

₄₂Judas en sy leërafdeling het tot by die voorste ry van die linie beweeg, en seshonderd man van die koninklike leërafdeling het gesneuwel. ₄₃Eleasar, wat Avaran genoem is, het gesien dat een van die diere in die koninklike harnas was en dat hy hoër as al die ander diere was. Hy het gedink dat die koning op dié dier was ₄₄en het homself gegee om sy volk te red en vir hom 'n ewige naam te maak. ₄₅Hy het midde-in die gevegslinie dapper op hom afgehardloop en mense links en regs doodgemaak; hulle het na weerskante voor hom padgegee. ₄₆Hy het onder die olifant ingekruip, daar stelling ingeneem en hom doodgemaak, waarna die dier bo-op hom op die grond geval het. Daar het hy gesterf. ₄₇Maar toe die Judeërs die mag van die koninkryk en die aanslag van sy leërmagte sien, het hulle daarvoor gewyk.

₄₈Die manne van die koning se leërafdeling het opgetrek na Jerusalem om die Judeërs aan te val, en die koning het Juda en die berg Sion beleër. ₄₉Hy het vrede gemaak met die inwoners van Bet-Sur en hulle het uit die stad gegaan, aangesien daar nie vir hulle genoeg kos was om in die stad beleër te bly nie, want dit was die sabbatsjaar in die land. ₅₀Die koning het Bet-Sur ingeneem en 'n garnisoen daar gelos om dit te bewaak. ₅₁Hy het baie dae lank die heiligdom beleër en werptuie, oorlogswerktuie, vuurwerpers, katapulte en pylwerpers om pyle af te skiet, asook slingers, opgestel. ₅₂Die Judeërs het self ook oorlogswerktuie teen dié van die koninklike leër ingespan en baie dae lank geveg, ₅₃maar daar was nie kos in voorraad nie; dit was die sewende jaar en die mense wat van die heidennasies gered en na Juda gebring is, het reeds alles wat van die voorrade oor was, opgeëet. ₅₄Net 'n paar manne het in die heiligdomme agtergebly, want die hongersnood het die meeste oorweldig. Gevolglik het hulle uitmekaargegaan, elkeen na sy eie plek toe.

_55-56Lisias het gehoor dat Filippus uit Persië en Medië teruggekeer het, asook die leërmagte wat saam met die koning gereis het, en dat hy probeer om beheer oor sake te verkry. Filippus is deur koning Antiogus, terwyl hy nog geleef het, aangestel om sy seun Antiogus groot te maak om koning te word. ₅₇Lisias het toe haastig bevel gegee om terug te trek, en aan die koning, die aanvoerders van die leërmag en die manskappe gesê: “Ons word elke dag swakker en ons voedselvoorraad is min, die plek wat ons beleër, is sterk, en die sake van die koninkryk vereis ons aandag. ₅₈Laat ons nou hierdie mense die regterhand van vriendskap bied en met hulle en hulle hele volk vrede maak ₅₉en hulle toelaat om soos voorheen volgens hulle voorskrifte te leef, want dit was omdat ons hulle voorskrifte afgeskaf het, dat hulle kwaad geword en al hierdie dinge gedoen het.” ₆₀Die voorstel het byval gevind by die koning en sy aanvoerders, en hy het 'n boodskap na die Judeërs gestuur om vrede te maak – wat hulle aanvaar het. ₆₁Die koning en sy aanvoerders het 'n eed voor hulle afgelê en op grond daarvan het hulle uit die vesting gekom. ₆₂Maar toe die koning by die berg Sion kom en die plek se vesting sien, het hy die eed wat hy afgelê het, verbreek en beveel dat die muur rondom afgebreek word. ₆₃Hy het haastig vertrek en na Antiogië teruggekeer en Filippus daar in beheer van die stad aangetref. Hy het teen hom geveg en die stad met geweld ingeneem.