JOB 24

₁WAAROM het die Almagtige vir Hom geen geregstye voorbehou nie, en sien die wat Hom ken, nie sy geregsdae nie?

₂Grenslyne verlê hulle; 'n trop vee roof hulle en laat dit wei.

₃Die esel van die wese dryf hulle weg, die bees van die weduwee neem hulle as pand.

₄Hulle stoot die behoeftiges van die pad af; die ellendiges van die land kruip almal saam weg.

₅Kyk, soos wilde-esels in die woestyn trek hulle uit na hul werk, terwyl hulle soek na voedsel; die wildernis lewer brood vir hulle, vir die kinders.

₆Op die veld gaan hulle voer haal, en in die wingerd van die goddelose hou hulle na-oes.

₇Naak bring hulle die nag deur, sonder klere, en hulle het geen bedekking teen die koue nie.

₈Van die stortbui van die berge word hulle nat; en by gebrek aan skuiling druk hulle hul teen die rotse vas.

₉Hulle ruk die weeskind van die bors af; en wat die arme aan het, verpand hulle.

₁₀Naak gaan hulle heen, sonder klere; en terwyl hulle honger het, dra hulle gerwe aan.

₁₁Tussen die mure van dié mense pars hulle olie, trap die parskuipe terwyl hulle versmag van dors.

₁₂Uit die stad kerm die manne, en die siel van die gewondes roep om hulp; tog gee God geen ag op die ongerymdheid daarvan nie.

₁₃SULKE mense behoort by die vyande van die lig: hulle ken nie die weë daarvan nie en bly nie op die paaie daarvan nie.

₁₄Teen dagbreek staan die moordenaar op, hy maak die arme en behoeftige dood, en in die nag is hy soos die dief.

₁₅En die oog van die owerspeler neem die skemeraand waar en sê: Geen oog kan my sien nie; en hy sit 'n sluier voor sy gesig.

₁₆In die duisternis breek hulle in die huise in; bedags sluit hulle hul op; hulle ken nie die lig nie.

₁₇Want vir hulle saam is die stikdonker 'n môrestond, want hulle ken die verskrikkinge van die stikdonker.

₁₈Gou dryf hul voort op die oppervlakte van die water; hulle stuk grond word vervloek in die land; hulle begeef hul nie meer op pad na die wingerde nie.

₁₉Droogte, ook hitte, roof die sneeuwater weg — so die doderyk die wat gesondig het.

₂₀Die moederskoot vergeet hom; die wurms eet smaaklik aan hom; aan hom word nie meer gedink nie: so word dan die onreg gebreek soos 'n stuk hout —

₂₁hy wat die onvrugbare plunder wat nie baar nie, en aan die weduwee geen weldaad bewys nie.

₂₂Tog laat Hy deur sy krag die magtiges lank lewe; hy wat al van sy lewe nie seker was nie, staan weer op.

₂₃God gee hom veiligheid, en hy steun daarop; en sy oë is op hulle weë.

₂₄Hulle het hul verhef — 'n kort rukkie, dan is hulle daar nie meer nie; en hulle word verneder; soos almal sterwe hulle; en soos die boonste van 'n halm word hulle afgesny.

₂₅En is dit nou nie so nie, wie sal my van 'n leuen beskuldig en my rede tot niet maak?