JOB 24

₁“Waarom stel die Almagtige nie tye vas vir afrekening nie?

Waarom moet dié wat Hom ken, tevergeefs uitsien na sulke dae?

₂Mense verskuif grenslyne,

hulle steel troppe vee en laat hulle by hulle eie vee wei,

₃hulle vat die weeskind se donkie

en lê beslag op die bees van die weduwee,

₄hulle druk die armes van die pad af;

die behoeftiges van die land moet wegkruip.

₅Soos wildedonkies moet die armes in die woestyn gaan kos soek,

die dorre wêreld moet vir hulle kinders kos voorsien.

₆Hulle oes veevoer op die land om dit self te eet,

hulle soek oorskiettrossies in die wingerde van die goddeloses.

₇Hulle moet die nag kaal deurbring, sonder klere,

hulle het geen beskutting teen die koue nie.

₈Hulle is deurnat van die reëns in die berge,

daar is geen skuiling nie, hulle hurk agter die rotse.

₉Die weeskind word weggeruk van die bors waaraan hy drink,

die armes word vir skuld verpand.

₁₀Hulle loop kaal rond, sonder klere,

hulle dra gerwe uit, maar ly honger,

₁₁hulle trek die olyfpers,

hulle trap die parskuipe, maar bly dors.

₁₂In die stad kerm die sterwendes,

dié wat aangerand is, roep om hulp,

maar God slaan nie ag op die onreg nie.”

₁₃“Daar is mense wat nie die daglig verdra nie,

wat niks te doen wil hê met wat in die dag gebeur nie,

wat nie van die dag se paaie hou nie:

₁₄die moordenaar staan op net voor ligdag,

hy vermoor die weerlose en die arme,

in die nag steel hy;

₁₅die egbreker wag vir die donker,

hy dink geen oog sal hom sien nie,

hy vermom homself;

₁₆die dief breek by huise in as dit donker is,

bedags kruip hy weg,

hy wil niks met die lig te doen hê nie.

₁₇Vir elkeen van hulle is die donker soos die oggend,

hulle is tuis by die verskrikkings van die donker.

₁₈“Maar hulle spoel vinnig weg op die water;

wat hulle besit, staan onder 'n vloek,

niemand werk meer in hulle wingerde nie.

₁₉Soos droogte en hitte sneeu wegsmelt,

so maak die graf 'n einde aan die sondaar.

₂₀Sy eie ma vergeet hom,

hy is kos vir die wurms,

daar word nie meer aan hom gedink nie.

Wie onreg doen, word soos 'n stuk hout gebreek.

₂₁Hy het die kinderlose vrou geplunder

en nooit goed gedoen aan 'n weduwee nie.

₂₂Maar God onderwerp die sterkes deur sy mag;

as Hy optree, het hulle geen sekerheid meer in die lewe nie.

₂₃Hy gee miskien vir hulle 'n gevoel van sekerheid

waarop hulle kan steun,

maar Hy hou dop wat hulle doen.

₂₄Net 'n kort tydjie is hulle belangrik,

dan is daar niks van hulle oor nie,

hulle stort inmekaar en sterf soos almal,

hulle word soos koringare afgesny.

₂₅Is dit nie so nie?

Wie kan my tot leuenaar maak?

Wie kan my woorde weerlê?”